دل به یاد پرتو حسنت سراپا آتشست

از حضور آفتاب آیینهٔ ما آتشست

پیکر ما همچو شمع ازگریهٔ شادی گداخت

اشک هرجا بنگری آب است ، اینجا آتشست

تا نفس باقی ست عمر از پیچ وتاب آسوده نیست

می تپد برخویشتن تا خار و خس با آتشست

گرمی هنگامهٔ آفاق موقوف تب است

روز اگر خورشید باشد شمع شبها آتشست

عشق می آید برون گر واشکافی سینه ام

چون طلسم سنگ نام این معما آتشست

بی ادب از سوز اشک عاجزان نتوان گذشت

آبله در پا اگر بشکست صحرا آتشست

شمع تصویریم ، از سوز وگداز ما مپرس

پرتوی از رنگ تا باقی ست ، با ما آتشست

غرق وحدت باش اگر آسوده خواهی زیستن

ماهیان را هرچه باشد غیر دریا آتشست

جز به گمنامی سراغ امن نتوان یافتن

ورنه ازپرواز ما تا بال عنقا آتشست

نیست بیدل بی قراریهای آهم بی سبب

کز دل گرمم نفس را درته پا آتشست